In zekere zin kunnen we het internet beschouwen als een verlengstuk van niet alleen onze individuele psyche, maar ook van onze collectieve psyche. Chaosmotisch, samengesteld uit subjectiviteiten, tekens, verlangens, geëxternaliseerd uit hun fysieke afdrukken, geëxporteerd uit hun biologische herinneringen. Deze subjectiviteiten zijn mutant, transversaal, poreus, gefragmenteerd. Door de ononderbroken stroom van gegevens voedt het monster zich onverzadigbaar met onze gewoonten, waarvan de aantrekkingskracht tot het nieuwe en het onbekende onlosmakelijk verbonden is met die tot het vergankelijke. 

Het feit dat nostalgie alles een carrière kan geven, verhindert niet dat er een race gaande is om te breken met het verleden, iets wat de hedendaagse tijd onverbiddelijk zou moeten nastreven. Het internet is een archief van de toekomst en weet als weinig andere fenomenen ons bewustzijn van het heden te scherpen. Dit zegt iets over ons: even mogen we ons ergens situeren in de eeuwige millennia die ons vleselijke bestaan niet kan onderscheiden. Als de nadruk ligt op het heden, het onmiddellijke, het levende, schudt de verandering de kaarten zo snel dat het moeilijk wordt om het spel te begrijpen. Het tempo verraadt een verlangen om de veroudering van wat tot het verleden behoort te omzeilen; en zodra dit verlangen opduikt, wordt de afstand tot wat er in het heden gebeurt, in zijn onmiddellijkheid, bijna meetbaar—en ondraaglijk: het onthult mijn afstand en mijn nabijheid tot wat er in de wereld gebeurt—waar ik goed aan zou doen om naar te luisteren als ik op dit moment ergens besta. POV.